Chantal Maes
Geboren in 1965 in België. Woont en werkt in Brussel.
Over de video Take A Look From The Inside zegt Francis Smets dat het “een pleidooi voor het gestamel” is, een weerspiegeling van de “zigzaggende aard van het leven en het denken”*. De stamelende voordracht van een gedicht van Christian Dotremont, Qu’il nous arrive de bafouiller, “wordt weerspiegeld in de ongelijke, stotterende en schokkerige bewegingen van de camera”. Die camera is letterlijk gekoppeld aan het lichaam van de lezeres en nodigt ons uit deelgenoot te worden van deze blik van binnenuit het sprekende lichaam.
De lezeres trekt ons naar zich toe met haar stem en met het beeld dat schokt terwijl het woord hapert. Een woord zinkt weg, wordt teruggevonden en herhaald. Een ander woord struikelt opnieuw … Uiteindelijk wordt de algemene betekenis van het gedicht ontwricht door de focus die op elk afzonderlijk woord komt te liggen. Het is alsof je over een pad loopt dat zo rotsachtig is dat je bij elke stap aarzelt, waardoor je geen oog meer hebt voor het omringende landschap.
In Le Bruissement de la langue schrijft Roland Barthes: “Wie op het punt staat te spreken […] moet zich bewust zijn van de enscenering die het gebruik van het woord hem oplegt”. Een vorm van zelfbeheersing dus, die vooraf aangeleerd en geïnternaliseerd is, maar die niet vanzelfsprekend is, zelfs in die mate dat we zowel onszelf als onze luisteraar dreigen te verliezen. Toch zouden we deze desoriëntatie, die geduld en aandacht vereist, willen vieren. Want is kunst er geen vorm van?
* Francis Smets, Het anarchistische lichaam. Over het werk van Chantal Maes.
Tekst: Lucile Betrand