Daniel Locus
Geboren in 1951 in België. Woont en werkt in Brussel.
Bij Daniel Locus hebben woorden een grote impact. Ze roepen herinneringen aan tragische gebeurtenissen op.
In de video Jérusalem komen chaotisch en in steeds hoger tempo datums en namen van steden die niets met elkaar te maken hebben, zij het dan dat ze op een bepaald moment in de geschiedenis belegerd zijn geweest. Wie herinnert zich bijvoorbeeld nog dat de stad Doornik, een naam die toch regelmatig valt, het doelwit is geweest van zulk geweld? Hoewel ze in de vergetelheid zijn geraakt, gaven sommige van deze tragedies al vroeg aanleiding tot de productie van werken die door de eeuwen heen zijn doorgegeven. Voorbeelden zijn de verfijnde en toch angstaanjagende wandtapijten die in de twee video’s te zien zijn en die zijn gefilmd in het museum voor wandtapijten in Doornik, maar ook het Chanson de Roland, dat in een prachtige taal vertelt over een bloedig verraad.
Want in de video Roland worden we bestookt met fragmenten van een van deze oorlogstapijten. Daaroverheen rolt langzaam, als een telex, een fragment uit Chanson de Roland. Het onthult een ware catalogus van verschrikkingen waar het hoofdpersonage zich op beroemt, die net als Achilles in de Ilias van Homerus op zijn beurt het slachtoffer zal worden. Dit alles gaat gepaard met een mondain rumoer. Oorlogen worden beslist op andere plaatsen dan waar ze worden uitgevochten, door andere mensen dan zij die ze uitvechten.
In zijn uitgave Histoires d’histoire zet Daniel Locus op banale stadsbeelden plaatsnamen die herinneren aan veldslagen of grote tragedies (Waterloo, Diên Biên Phu, Stalingrad, Hiroshima enz.). Het woord ‘Hiroshima’ is voor sommigen bijvoorbeeld al voldoende om de beelden en het gevoel van afschuw op te roepen die met die naam gepaard gaan. Toch heeft het gewone leven zijn loop hervat in deze beruchte plaatsen. De kans is groot dat de herinnering aan deze gebeurtenissen geleidelijk vervaagt, bedolven onder de jaren en nieuwe gebouwen.
Tekst: Lucile Bertrand
