Florian Kiniques
Geboren in 1988 in België. Woont en werkt in Brussel.
Florian Kiniques neemt ons mee in een subtiel spel van uitwisselingen en tekstuele en visuele referenties, dat ons terugvoert naar onze menselijke conditie.
De kunstenaar benadert het lichaam met fijngevoeligheid, zowel het fysieke lichaam als dat van de letter. Zowel macht als de feilbaarheid van lichamen en woorden.
Wanneer de kunstenaar zijn installatie beschrijft, heeft hij het over latten. Dit woord kan verschillende zaken betekenen, zoals de platte en smalle houten planken die door timmerlui worden gebruikt, maar ook de al even platte instrumenten waarmee afstanden tussen twee punten worden gemeten en lijnen worden getrokken.
De latten van Florian Kiniques zijn van glas, breekbaar en kostbaar. Maar ze zijn ook recht en komen overeen met maten: die van zijn lichaam, die van zijn partner, die van zijn zoontje. In elke lat staat een woord of woordfragment gegraveerd, op minstens één van de zijden, wanneer het woord tenminste niet door de wand gaat om de leesbaarheid te vergroten.
Deze latten, die zich op hun eentje staande houden of elkaar voorzichtig in evenwicht houden, aan de randen van de kamer, vertellen ons over onszelf, over ons sprekende lichaam en over het woord dat vorm (of lichaam) krijgt. Alleen al de keuze van de woorden en hun opstelling creëren een zekere onderlinge spanning: dreigend te vallen, maar toch aanwezig, volhardend in hun geheime aanwezigheid.
Voor zijn kunstwerk )(, kijkt Florian Kiniques naar zijn partner, die op haar beurt bezorgd naar de wereld kijkt.
Hij merkte op dat haar bezorgdheid wordt geuit in een frons van de wenkbrauwen die verticale rimpels boven haar neus trekt. Omdat hij graag dingen opmeet, maakte hij er een afdruk van en liet die door een juwelier op ware grootte in goud namaken. Ze werden precies op hoogte van de rimpels van zijn partner op een van de witte muren van de kamer geplaatst.
Het is duidelijk dat zijn partner hem dierbaar is. Wat ook opvalt, is de belangstelling van de kunstenaar voor punctuatie. Die twee dunne lijnen tussen de ogen, die de kunstenaar opvat als ‘haakjes die elkaar de rug toekeren’ in plaats van een stukje informatie te isoleren, openen zich naar de wereld om die te bevragen. Wat de kunstenaar hier wil vieren, is de aandacht die zijn partner heeft voor haar omgeving.
Tekst: Lucile Bertrand
